Onvolkomenheid in onze buitenwereld verdwijnt wanneer we de ogen van ons ware zelf weer openen @ de vibrationele lens van onze eigen gemanifesteerde wereld

Wat is het toch makkelijk om allerlei onvolkomenheden in de buitenwereld waar te nemen. Onvolkomenheden die we ook daar in die buitenwereld willen fixen. Begrijpelijk, een onbewust eeuwenoude gewoonte. Toch zal die buitenwereld nooit echt veranderen als we niet beseffen dat dat fixen in onszelf dient te gebeuren. Zij zal nooit echt veranderen als we niet doorhebben dat het zien van onvolkomenheden in onze vibrationeel gemanifesteerde projectie – onze buitenwereld – slechts betekent dat we niet op een lijn zijn met ons ware zelf. Als we dat niet doorhebben, zullen we blijven strijden. In wezen met onszelf.

Pas op het moment dat we de ogen van ons ware zelf weer openen, als we ons herinneren wie we werkelijk zijn, dan zien we helemaal niets meer dat we denken te moeten fixen – want we hebben de vibrationele lens van onze manifesterende projector gefixt, oftewel aligned.

Het is geen toeval dat we nu thuis zijn in deze tijden van uiterlijke chaos en transformatie @ we ervaren de geboorte van het nieuwe als we vredig thuis zijn in onszelf

Met velen zijn we lang bezig geweest om het karma van het onbewustzijn te overstijgen. Om pijnstukken, daar waar we onszelf als mensheid verloochenden, in het licht te brengen. Om ons te herinneren wie we werkelijk zijn en daarmee de nieuwe tijd op aarde te ontsluiten. 

Voor mij hebben we nu met velen het eindpunt van de donkere tijd bereikt. We zijn bezig de laatste – grillige – stukken zelfverloochening aan het licht te brengen, terwijl de geboorte van het nieuwe veld energetisch al heeft plaatsgevonden. De poort van de nieuwe wereld staat wagenwijd open. Eindelijk aangekomen thuis in onszelf ervaren we diepe vrede. Een staat van heelheid, volheid en opgenomen zijn. Geen karma hoeft meer te worden geheeld of vereffend. Geen strijd meer te worden aangegaan. We weten weer wie we zijn. We stromen weer. Vol nieuw leven. Vol onontgonnen potentieel.

Fris nieuw leven van binnenuit deze keer. Op een lijn met wie we werkelijk zijn. We zijn precies goed zoals we zijn met onze eigenlijke persoonlijkheid. Zoals we bedoeld zijn te zijn en we zetten onszelf nu vol in. Zonder nog langer te oordelen over wie we zijn. We weten dat we waard zijn, nodig zijn, nuttig zijn precies op dit moment in tijd en ruimte. 

Onze uiterlijke vrijheid lijkt ons op dit moment te zijn ontnomen. We zitten ogenschijnlijk gedwongen thuis. Maar dát is nu precies de plek waar het gebeurt. Precies dáár -thuis – wordt de inspiratie voor onze nieuwe samenleving geboren. Het is nodig om thuis te zijn. Om allereerst zelf geboren te worden. Om het oude in onszelf plat te leggen. Om, door niet meer het oude te leven, niet meer werkende structuren te doen stoppen. Opdat het nieuwe – de bouwstenen van de nieuwe samenleving – de ruimte krijgt om geboren te worden. Om zich daarna, als waarachtige expressie van onszelf, in de buitenwereld te kunnen doen manifesteren.

In de vrede van het thuiszijn in mezelf ervaar ik steeds meer onze innerlijke vrijheid. Ik zie steeds meer dat dat wat ogenschijnlijk noodgedwongen doodgaat ons niet langer dient. We gaan weer creëren vrij vanuit ons ware zijn. En vanuit onze innerlijke vrijheid blijkt in onze buitenwereld van alles mogelijk. Ook dat wat vanuit de beperking nu nog niet mogelijk lijkt.

Wij zelf zijn de nieuwe wereld waar wij naar verlangen – het veld opent zich, we worden zichtbaar 

Het is belangrijk dat we contact maken met onze diepste dromen, verlangens, visies en veranderingen die we graag in de wereld om ons heen zien. Want wat in het fysieke verschijnt, heeft eerst vorm gekregen in het nog onzichtbare, energetisch veld. En als we onze verlangens voor ons geestesoog kunnen zien verschijnen, dan kunnen zij ook in het fysieke worden gemanifesteerd, als wij daartoe onze heldere innerlijke impulsen volgen.

En graag haal ik de nieuwe wereld nog dichterbij. Als wij zijn zoals we werkelijk bedoeld zijn, als wij zonder censuur, compromis of andere vervorming uiting geven aan ons pure zelf, dan verandert daarmee ook de wereld om ons heen. Dus, voor welke facetten van de nieuwe wereld staan jullie? 

Ik sta voor helderheid, transparantie en integriteit, en jullie, als je helemaal ja zegt tegen jezelf?

De autoriteit van ons eigen helderweten @ papa en mama weten het niet per se beter

Ik ging er altijd vanuit dat anderen het beter wisten dan ikzelf. Ik richtte me naar mijn vader en moeder, mijn leraren, de overheid en wetenschappers. Zij zouden het wel beter weten. Zij waren immers ouder en wijzer, zij hadden meer ervaring of hadden ervoor gestudeerd. Toch zie ik nu in deze tijd nog helderder dan voorheen dat dat helemaal niet zo is. Zij weten het niet per se beter. Niet voor niets zoveel burn-outs, zieken of anderszins niet functionerenden, ikzelf incluis.

Niet alleen spannend, maar ook prachtig hoe op dit moment wanordelijkheden en alles wat niet langer werkt aan het licht komen. En eigenlijk ook mooi dat er nu uiterlijke chaos en niet weten is. Want dit nodigt ons uit om te bezinnen. Om bij onszelf te rade te gaan. Om te bedenken of we op de oude voet verder willen of dat het wellicht tijd is voor iets nieuws. Wellicht zelfs een totaal nieuwe manier van samenleven.

Voor mij is het een voldongen feit dat we niet meer terug kunnen naar het oude. Het aardse ascentieproces is namelijk in volle gang. We zijn als mens in onze evolutie klaar met de 3D-cyclus en staan aan de poort van een nieuwe beschaving. We verhogen onze energietrilling naar het 5D-bewustzijn. We gaan weer leven vanuit wie we met ons potentieel werkelijk zijn. We stoppen met het verloochenen van onszelf en we erkennen onze eigen autoriteit. Althans diegenen die deze stap willen maken.

Ik hoorde vaker de uitnodiging om weer zelf te gaan nadenken. Nadenken hoe met de wereldsituatie om te gaan. Om zelf te bepalen welke aan ons gepresenteerde feiten waar zijn en wat hiermee te doen. Door erover na te denken kwam ik er echter niet uit. Ik kon, ondanks dat ik universitair geschoold ben, met mijn beperkte logische 3D-denken niet uitmaken welke van de vele deskundigen, die allemaal iets anders riepen, nu de wijsheid in pacht had.

Wat in de huidige situatie waarin we ons nu bevinden wel een anker voor mij is, is mijn eigen helderweten. Als ik naar binnen keer en op een lijn kom met mijn ware zelf, dan verdwijnen emoties en wordt het stil. Dan krijg ik heldere ingevingen en weet ik wat voor mij wel en niet klopt. Dan weet ik waarop te focussen en waarop niet. Dan weet ik op het juiste moment welke stappen te zetten. Ook al weet ik soms niet meteen precies waarom. Dat is ook het enige handelen waarop ik werkelijk gedij. Het weer ankeren in onszelf is ook precies wat er van ons wordt gevraagd in deze onstuimige overgangstijd.

Naar mijn helderweten is het in onze evolutie dus tijd dat we ons beperkte 3D-denken verruimen naar het veld van het helderweten. Het helderweten dat is geankerd in ons eenheidsbewustzijn. Vanuit dit bewustzijn krijgen we impulsen die ons gezond maken en effectief doen samenwerken. Impulsen die ons de wezenlijke oplossingen bieden en de huidige samenleving doen shiften naar de nieuwe beschaving.

En in mijn helderheid zie ik, de mogelijkheid of zelfs de grote mate van waarschijnlijkheid van, de nieuwe beschaving al. Dit is een samenleving zoals ik me haar graag wens. Laten we voor onze nieuwe realiteit krachtig op een lijn komen met onszelf en vanuit daar de noodzakelijke logische constructieve stappen zetten.

Helder zien en bewustzijn bieden geen ruimte voor angst & besmetting @ over virussen enzo – Alles draait om energie, vibratie en resonantie

Ik merk dat ik niet bang ben. Ik ben niet bang om besmet te raken met het virus. Ik ben niet bang voor de grote aantallen besmettingen die nu worden gemeten. Die metingen zeggen namelijk niets over de kans dat ik word besmet of ziek raak.

Alles draait namelijk om vibratie. Mijn eigen vibratie om precies te zijn. Als ik laag vibreer, als ik onbewust ben en ik de overtuiging heb dat daar in die buitenwereld iets is dat mij zomaar kan besmetten, dan ben ik vatbaar. Dan ervaar ik de lage vibratie van angst en onwetendheid en moet ik mezelf beschermen. Maar die overtuiging en angst heb ik niet. Mijn vibratie is hoger dan die van angst.

Ik vibreer en resoneer niet met de angstmakerij. Ik zie wel degelijk het angstige gedrag, de creaties van anderen in de wereld om mij heen. Deze laten mij enkel zien dat zij niet helder zien en hun angst projecteren op de wereld om hen heen. Zij resoneren laag. Hun bewustzijn is vernauwd. Zij zijn zich niet gewaar van het hoog vibrerende wezen dat zij werkelijk zijn. Zij zijn zich niet gewaar van hun eigen creatiekracht. Zij koppelen (hun reacties op) de reflecties in de buitenwereld niet terug naar zichzelf.

Ik ben niet bang. Ik ben namelijk de creator van mijn eigen universum. Niets kan mij zomaar overkomen. Iets komt enkel binnen als ik daar (onbewust) voor open sta, als ik daar (onbewust) mee resoneer. Dus als ik iets binnenlaat wat mij niet voedt en ziek maakt, dan is dat voor mij alle reden om naar binnen te keren en daar de kernoorzaak te vinden. Om dáár de boel op te schonen.

Zo zag ik vanmorgen een sluimerende blinde vlek in mezelf. Ik merkte in de afgelopen tijd dat ik soms toch even vatbaar was voor de angst om mij heen. Op die momenten ging ik twijfelen aan mijn autonomie en immuniteit. Aan mijn innerlijk weten. Toen ik helder naar binnen keek zag ik dat ik nog steeds de neiging had om laag vibrerende energie aan te trekken, omdat ik als kwaliteit heb deze in licht te kunnen transformeren. Om mijn eigenwaarde, die ik hieraan ontleende, en de verbinding met anderen te beschermen, bleef ik dit aantrekken en bleef ik dus vatbaar. Ik zag ook eindelijk dat dit mechanisme mij niet langer dient.

Het is voor mij belangrijk om gezond te zijn, om mij energiek en goed te voelen. Om mijn energietrilling hoog te houden. Daarvoor is het belangrijk om me te herinneren wie ik wezenlijk ben en te doen wat werkelijk bij mij past. Daarom is het voor mij belangrijk om helder te zien hoe het universum werkelijk werkt. Om in de wereld om mij heen de creaties van angst en bewustzijn te onderscheiden en om onderscheid te maken in waar ik mij wel en niet mee verbind.

Ik zie het resultaat van onze gezamenlijke creatie in de wereld om mij heen. Ik zal het verplichte mondkapje in de bus dragen. Ook respecteer ik de wensen van de ander als diegene om de anderhalve meter vraagt. Zelfs als ik weet dat ik die ander gelet op mijn hogere vibratie niet besmet. Ik neem mijn verantwoordelijkheid. Ik geef waar ik niet achter sta geen energie.

Wel leef ik geïnspireerd vanuit mijn gezonde vibratie. Wel ga ik staan voor wat ik wens. Zo creëer ik de nieuwe wereld die ik graag om mij heen zie ontstaan. Een wereld waarin angst als signaal van onbewustzijn wordt (h)erkend. Een wereld waarin we samenleven vanuit het in gezondheid vibrerende vrije wezen dat wij zijn. Waarin we focussen op onze natuurlijke frisse inspiratie en creatiekracht. Een energietrilling die ons in wezenlijke vreugde en vervulling verbindt.

En enkel diegenen die met mij willen resoneren zal ik daadwerkelijk kunnen infecteren met de vreugde van het creëren van de nieuwe aarde.

Vele jaren hield ik mij als strafrechtjurist bezig met de vervolging en berechting van daders. Want slachtoffers en de samenleving was met hun misdrijf iets aangedaan. Ik was betrokken bij de uitvoering van een rechtssysteem dat de samenleving diende om vrede, veiligheid en harmonie te bewaren. Een samenleving waarin we vergeten waren wie we werkelijk zijn. Waarin identificatie met dader- en slachtofferschap vanuit vernauwd bewustzijn waarheid was geworden.

Maar inmiddels herinner ik mij steeds helderder wie ik werkelijk ben. Ik ben zich ontwikkelend bewustzijn. Een ziel met potentieel, die zich nu hier tijdelijk op aarde wil uitdrukken in relatie tot andere deeltjes. In mijn ontspannen, heldere staat ervaar ik diepe vrede. Ik ervaar zuiverheid. Kracht. Vreugde en geluk. Ik vervaar liefde en verbinding. Ik verlang naar bewuste samenwerking vanuit te ontwikkelen potentieel. En ik ervaar ook dat dit eigenlijk als vanzelf wil ontstaan. Het hoeft niet geforceerd te worden afgedwongen.

Ik ben me steeds meer bewust van de blauwdruk, richtlijnen en het potentieel die ik als ziel in me draag en dat ik volledig de regisseur ben van mijn leven. Dat niets mij zomaar kan overkomen. Dat ik elke ervaring, situatie en persoon zelf aantrek. Omdat ik als ziel me hier als mens wil ontwikkelen. Ik me hier wil verrijken en ervaringen wil opdoen. En daarvoor wil ik mezelf ervaren en gereflecteerd zien in een wereld om mij heen. In een zo echt lijkende wereld, die mijn eigen functionele geprojecteerde hologram is.

In de vele soul readings die ik voor mezelf en anderen faciliteerde zag ik dit ook keer op keer. Dus hoe ik als heldere bewuste ziel letterlijk iedere ervaring, hoe extreem en verschrikkelijk lijkend soms ook, bewust heb geregisseerd. Allerlei facetten van mezelf, van kracht en empowerment, wilde ik ervaren. En juist ook het contrast, het ontbreken daarvan. Zo geschikt is deze fysieke aardse wereld als setting.

En zo prachtig hebben wij daarin win-win samengewerkt. De ene keer mocht ik de agressor en uitbuiter zijn over jou. Een andere keer jij over mij. En weer een andere keer leefden we samen in liefde, harmonie en verbinding. Elke keer door ons bewust gekozen en in het leven aangegaan. Uitgeleefd. Expressie na expressie, leven na leven. Net als dat we nu besluiten om wakker te worden en ons het bewuste creatieve wezen dat we zijn weer te herinneren.

Dus als we ons nu herinneren dat we elk dader- en slachtofferspel zelf samen bewust hebben uitgekozen, dan is het toch onlogisch en gespleten als we elkaar of onszelf daarvoor blijven afwijzen en bestraffen? Dat kunnen we dan toch niet meer rechtvaardigen? Voor hen die wakker worden, in elk geval voor mij, en zich de bewuste creator herinneren die zij op elk moment wezenlijk zijn, is dat wat we aan ervaring aantrekken volledig ons gekozen spel- en ontwikkelrecht. Het ons herinneren aan de bewuste creator die we zijn doet immers ook inherent alle oordeel over goed en fout, wel of niet rechtvaardig, wegvallen.

Als we besluiten om wakker te worden, en daarmee dus als vanzelf het onbewuste spel van dader- en slachtofferschap niet meer kunnen erkennen, dan is het toch veel logischer, efficiënter en natuurlijker om elkaar dan, in plaats van het bieden van traumaverwerking, vergelding en bestraffing, te helpen wakker worden en helpen herinneren wie we werkelijk zijn? Dat we daden van dader- en slachtofferschap oppikken als symptomen van bewust te maken onbewustzijn?

Dat we elkaar helpen herinneren dat het een zo echt lijkend gezamenlijk bedacht spel was dat we uitspeelden, dat aan de ontwikkeling van beide zielen dienend was? Dat we elkaar bedanken voor de rol die we zo overtuigend hebben gespeeld? Dus dat we dader en slachtoffer gelijkelijk opvangen en begeleiden in het wakker worden? 

De natuurlijke orde wil weer vigeren – voor hen die wakker willen worden. Een nieuwe, heldere tijd wil weer zijn waarin we vanuit eenheidsbewustzijn samenleven; waarin we onze verantwoordelijkheid herinneren en nemen, waarin we onze instant manifestatiekracht op elk moment op een natuurlijke manier bewust gebruiken. 

In de nieuwe heldere samenleving hebben termen als recht en rechtvaardigheid hun huidige betekenis verloren; als ze dan nog zouden bestaan, dan zouden ze wat mij betreft iets zeggen over de mate van alignment, de mate waarin we vaardig zijn om recht uitgelijnd vanuit de ziel die we zijn te leven, te creëren en te manifesteren. 

@ een aanzet tot hervorming van ons (straf)rechtstelsel.

Ik word wakker. Met mijn kopje koffie in bed besef ik dat ik een lege dag voor de boeg heb. Een dag met mezelf, terwijl ik eigenlijk ontzettend zin heb om gezellig samen te zijn. Een dag alleen, waar ik normaal heel goed in ben. Of toch niet?

Ik roep altijd dat ik goed ben in alleen zijn. Ik vermaak me wel. Ik heb het fijn als ik met mezelf ben. Als kind al. Ik speelde moeiteloos in mijn eigen wereld. Maar vandaag merk ik dat ik een beetje mijn best doe. Mijn best om het fijn met mezelf te hebben.

Dus wat zal ik eens gaan doen. Ik besluit de fiets te pakken en heerlijk een lange wandeling door de duinen naar zee te maken. Ik kies er bewust voor om vandaag met het gevoel van alleen zijn te zijn. Ik wil het ervaren. Zijn met ongemak. Haar geheimen ontdekken. Zoiets.

Ik weet inmiddels ook wel dat de oplossing voor dit gevoel van alleen zijn niet ligt in het samenzijn met een ander. In het verleden heb ik mij immers zo vaak in een verbinding met een ander toch alleen gevoeld. 

Ook weet ik inmiddels wel dat het hem zit in de verbinding met mijzelf. Die ik alleen kan ervaren als ik volledig in het nu aanwezig ben. Nog in bed leg ik dus bewust mijn handen op mijn hart en buik en focus op mijn ademhaling. Voor mij de manier om mezelf weer te voelen. En op het moment dat ik dat doe valt mijn denken stil en is er geen alleen zijn meer. Wat een magie is dat toch. Toch dwaal ik vandaag telkens weer een beetje in gedachten af. Verlies ik me telkens weer in dat gevoel van alleen zijn. Ik besluit mijn focus te verleggen en iets te gaan doen. Uit bed en wandelen dus.

Op de fiets gaan mijn gedachten nog een beetje door. Het feit dat ik hard moet trappen tegen de wind in draagt daartoe bij. Ik mijmer wat over alleen en samen zijn. Over wezenlijke openheid en verbinding. Met mijn voelen is toch niets mis. Flink trappend merk vanuit mijn denken op dat het net is of er een glasplaat voor mijn hart zit.

Het begint ook te regenen. Liefdevol naar mezelf stel ik mijn plannen bij. Ik kies voor koffie in mijn geliefde strandtent in Bloemendaal. En daar zit ik dan een tijdje. Voor me geverfde roeispanen die wat bungelen in de wind. En om me heen verschillende tafereeltjes van mensen.

Ik bestel koffie en een heerlijk stuk worteltjestaart. Even vraag ik me nog af of ik die taart nu bestel om de leegte van het alleen zijn te vullen. Maar het maakt me niet zoveel uit. Ik geniet. Lekker met koffie en taart naar mijn gevoel van alleen zijn.

Ik besluit om het gevoel er helemaal te laten zijn. In mijn bewuste ademhaling. Keer op keer. Terug naar werkelijk aanwezig zijn. In het nu. En elke keer ontdek ik hetzelfde. Namelijk dat als ik werkelijk aanwezig ben ik me helemaal niet alleen voel. Dat alleen zijn dan helemaal niet bestaat. Totaal geen issue is.

Elke keer ervaar ik een natuurlijke openheid. Ontspanning. Warmte. Vrede. Helderheid. Ik merk niet alleen ook op dat vreugde gewoon is, maar ook dat er niets tussen mijzelf en mijn omgeving zit.

Alleen zijn bestaat niet; het is slechts een hersenspinsel.
Vreugde, openheid en verbinding zijn onze natuurlijke, ontspannen staat van zijn.

Natuurlijk is het fijn dat er iemand voor je zorgt als je ziek bent of dat iemand op jouw kind past als je zelf onverwacht uitvalt. Bemoedigende woorden, een steuntje in de rug of een knuffel als je het moeilijk hebt. We zorgen voor elkaar. In de huidige samenleving is dat vanzelfsprekend. We maken onszelf zelfs verantwoordelijk voor elkaar. We vinden het normaal dat we onszelf opzijzetten als de ander dat nodig heeft. Want dat is nodig om te overleven. Maar willen we eigenlijk wel blijven overleven, of willen we ten diepste niets liever dan vanuit gezonde authenticiteit samen geïnspireerd leven?

Ik ontdekte dat ik allerlei drogredenen had om niet egoïstisch voor mezelf te mogen kiezen, maar er voor een ander te moeten zijn. Zinnen als ‘We horen er voor anderen te zijn’, ‘Dat zijn nu eenmaal onze sociale regels’, ‘Dat is fatsoenlijk’, ‘Het is toch je familie’, ‘Dat doe je voor vrienden’ en vooral ‘Jij zou toch ook willen dat anderen er voor jou zijn in die en die situatie’? Allemaal drogredenen om de eerlijke waarheid te omzeilen, behalve die laatste. Namelijk de angst om alleen te geraken, dat er niet voor mij wordt gezorgd als ik zelf behoeftig ben, was voor mij de ware reden waarom ik mezelf zo vaak voorbijliep om er voor een ander te kunnen zijn. 

Wat ik nu duidelijk zie is dat dat ‘nobele’ hulpverlenende gedrag doorgaans op angst gebaseerd gedrag is, als gevolg van het feit dat we de verbinding met ons authentieke zelf kwijt zijn. Van het feit dat we de in onszelf aanwezige inspirerende natuurlijke orde niet meer kunnen ervaren. Die alles voedende eenheid die we ten diepste zijn en die we vanuit ons authentieke zelf geflecteerd zien in de wereld om ons heen. Door echter naar de op angst gebaseerde drogredenen te luisteren en daarnaar te handelen, houden we de huidige onnatuurlijke orde, waarin we niet vanzelf worden gevoed en dus moeten zien te overleven, in stand. 

Die alles voedende natuurlijke orde is gecodeerd in elke cel van alles wat leeft. Heelheid, flow en blakende gezondheid zijn ons wezen. Net als het op natuurlijke wijze gezamenlijk voluit leven van ons potentieel, waarbij we onszelf, de ander en het grote geheel als vanzelf bekrachtigen. Als we ons authentieke zelf weer onvoorwaardelijk eren, herstellen we als vanzelf ook die ons allen voedende natuurlijke orde. In en om ons heen. Egoïsme, als het trouw zijn aan je authentieke zelf, is natuurlijk, gezond en wezenlijk empowerend voor al wat is.

Dit vraag van ons om de illusies van angst, afscheiding en dood, en daarop gebaseerde drogredenen te durven doorzien. Om eeuwenoude heilige huisjes en andere niet natuurlijke structuren te durven laten sterven. Wetende dat alles een en verbonden is. Dat niemand uitgesloten is.

Zo offeren vele ouders zichzelf op voor hun kinderen ‘omdat dat als goede ouder zo hoort’. Ze moeten tenminste tot het achttiende levensjaar hun kinderen opvoeden en beschermen. Dit terwijl kinderen van jongs af aan zelf al wijze natuurlijke leermeesters zijn en enkel vragen om de juiste aanwezige begeleiding om hun weg op aarde te vinden. Zeker de kinderen die nu worden geboren herinneren zich wie zij werkelijk zijn en weten dat ze hun plek hebben in de natuurlijke orde van het grote geheel. Ouders mogen hun kinderen veel en veel eerder loslaten en de natuurlijke orde haar gang laten gaan. Maar dat vraagt van ouders om te durven gaan luisteren naar de diepe wijsheid van hun authentieke zelf. Om hun uit angst geboren oververantwoordelijkheid te laten gaan. Wetende dat zij en hun kinderen in de natuurlijke orde altijd worden gevoed.

De illusie van de heersende angst voor ziekte en dood is ook een mooie. We laten een zwerver toch niet in de goot liggen. We zorgen voor onze zwakkeren in de samenleving. Dat vinden we ‘humaan’. Ziekte en dood moeten worden voorkomen. Maar de manier zoals we dat nu doorgaans doen is niet wezenlijk empowerend. We houden het onnatuurlijke systeem waarin we moeten zien te overleven juist in stand. Ziekte is doorgaans een symptoom van niet natuurlijk gedrag. Dát wil worden bijgesteld. De dood is slechts het einde van de tijdelijke leerschool of het spel op aarde. Geboorte en dood, of welke ervaring dan ook, zijn nooit toeval. We kiezen deze vanuit ons wezen zelf nauwkeurig. De zwerver in de goot kiest op een dieper niveau bewust voor die ervaring. Het overkomt hem niet, hij is geen slachtoffer. Ook iemand die ziek is doet een wezenlijk gewenste ervaring op of wordt uitgenodigd om wakker te worden. Het heldere bewustzijn van ons authentieke zelf wil weer worden aangesproken.

Ik zeg niet dat we anderen nooit moeten helpen. Maar niet helpen zou wel eens het meest empowerende kunnen zijn wat we in een situatie kunnen doen – Leven vanuit ons wijze authentieke zelf en het weer vrij laten stromen van de natuurlijke orde is het grootste geschenk dat we te bieden hebben.

Ik zit loom in de tuin in de schaduw van een boom. Ik word me er plotseling van bewust hoe vredig ik me voel. Ik kijk om me heen en zie de overvloed aan prachtige bloemen in de beetje geordende, maar vooral wilde tuin. Ik denk wauw. Dit heb ik gecreëerd. Ik voel me gelukkig. Met alles in mijn leven. In de wereld waarin ik mij bevind.

Ik voel me vredig. Er hoeft niets te veranderen. Ondanks het enorme lawaai dat ik op dit moment thuis ervaar vanwege de renovatie van de woningen. Ondanks dat ik geen contact heb met mijn familie. Ondanks dat ik niet in staat ben een normale baan bij een werkgever te doen. En ondanks de ellende in de wereld. Ondanks.

Ik noem deze topics nu. Omdat ze eerder topic waren. Voor velen nog steeds topic zijn. Maar voor mij zijn ze uitgewerkt. Neutraal geworden. Ze hebben mijn aandacht niet langer. Simpelweg omdat ze mijn issues niet meer zijn. Ik besef dat dit koud kan overkomen. Als niet menselijk. Dat ik iets zeg wat niet iedereen begrijpt. Vooral als het gaat om familie en de wereld.

Ik ben de schepper van mijn fysieke realiteit. Mijn aarde. Mijn universum. Ik schep letterlijk alles. Alles om mij heen is een vanuit mij verschijnend hologram. Een fysiek gemanifesteerde projectie. Net als mijn eigen verschijning hier en ook die van jou. Althans de versie van jou die met mij resoneert in mijn universum.

Ik creëer namelijk precies die wereld en issues die ik vanuit mijn wezen wil ervaren. Ik ben hier in mijn projectie als mens om mijn bewustzijn te verruimen, mijn vrije zelf en de creator die ik in wezen ben weer te ontdekken. Om steeds meer facetten van mezelf te ontdekken en integreren. De wereld om mij heen toont mij haar contrast, dimensies en haar ascentieproces ten opzichte van de rest van het universum. Een geprojecteerde wereld die perfect matcht met wat ik wil ervaren.

In de wereld om mij heen zie ik mezelf. Ik ervaar in contact met de buitenwereld hoe het met mezelf is gesteld. In mijn flow ontmoet ik opwinding, inspiratie en avontuur. En ik ervaar onvrede naar de buitenwereld vanuit conflict in mijzelf.

Velen begrijpen niet dat er niet gewoon maar één wereld is die we met zijn allen op dezelfde manier waarnemen. Die we met zijn allen moeten of kunnen redden door te focussen op verandering van die buitenwereld. De wereld die ik om me heen waarneem is immers mijn hologram vanuit mijn energie gemanifesteerd. En de wereld die jij om jou heen ervaart is jouw hologram. Volledig representatief voor jou. Er zijn evenveel werelden als bewustzijnsdeeltjes. Tegelijk. Hier en nu.

Enkel door mijn eigen energietrilling te veranderen verandert voor mij de wereld als hologram om mij heen. Maar niet jouw geprojecteerde wereld als jij dat niet wenst. En er is ook niet maar één versie van mij of jou. Zovele projecties tegelijk. Wij nemen beiden een andere versie van bijv. onze gezamenlijke buurvrouw waar. Voor ons allemaal ons eigen speel- en creatieveld met onze eigen situaties en acteurs.

Ieder ons eigen universum van waaruit we elkaar kunnen ontmoeten, beïnvloeden en inspireren. Als we matchen in energietrilling. Als we daar zelf van binnenuit om vragen. Als we daarvoor openstaan. Alleen dan. De zorgen van de buren of de wereld zijn dan ook niet mijn issue als ze niet met mij resoneren. Ik kan de problemen niet voor hen oplossen. Zelfs al zou ik dat willen. Het is hun leven. Hun ervaring. Hun bewustzijn. Hun creatie. Hun hologram. Dat alleen zij van binnenuit kunnen veranderen. Eventueel met behulp van een versie van mij. Als zij dat van binnenuit bepalen.

Veel issues kan ik simpelweg niet meer waarnemen in mijn fysiek gemaakte ervaringswereld. Enkel mijn wezenlijke interesses verschijnen als zichtbare opvallende situaties of mensen in mijn leven. Daar waar ik onvrede ervaar wil ik mezelf iets zeggen. Het wil worden gezien voor wat het werkelijk is en integreren in mij. Daarmee wordt de situatie neutraal of verdwijnt ze zelfs helemaal uit mijn ervaringswereld.

Onze universums komen even samen als het voor jou interessant is om deze woorden te lezen. In de wereld van vele anderen zal deze post simpelweg niet bestaan of een andere inhoud hebben.

Hoe gaaf is het dat we worden uitgenodigd om ons te openen voor een nieuwe beschaving. Voor een samenleving waarin we ons weer herinneren wie we wezenlijk zijn. Dat we worden uitgenodigd om wakker te worden en onze energietrilling te verhogen. Om weer samen te werken vanuit ons natuurlijke zijn. Vanuit ons heel en compleet zijn.

Als ik me voor mijn natuurlijke energietrilling open, komt daarmee ook in het licht wat in mij nog niet daarmee resoneert. Overtuigingen waarmee ik me klein hou. Identificaties met een beeld van mezelf dat ik in wezen niet ben. Voelbaar als schaduw, zwaarte en pijn als ik het wil vasthouden. Simpelweg weerstand, angst voor mijn natuurlijke zijn. Mijn natuurlijke zijn zonder pijn.

Het hebben van pijn lijkt zo bij het menszijn te horen. Mensen vinden het onmenselijk als iemand zich niet meer met pijn identificeert. Toch is het waar we naartoe gaan. We mogen als mens ons potentieel weer herinneren. Pijn hoorde bij de schaduw. Bij de vergetelheid van wie we werkelijk zijn.

Pijn is een prachtig signaal van zelfverloochening. Het laat je zien dat je overtuigingen hebt, iets doet of denkt dat niet resoneert met jouw waarachtig zijn. Als je je verzet tegen wat is, wat van nature wil zijn. Het ontvangen van waarheid doet nooit pijn. Bewustzijn is neutraal. De wijsheid van jouw ziel toont zich aan jou in vreugde. Als je haar erkent en leeft, voel je je goed. Heel goed. Je hart is open. Zodra je haar negeert doet dat pijn.

De mens in haar volle potentieel identificeert zich niet meer met pijn. Ze gebruikt pijn als instrument om het contact met zichzelf en haar potentieel te herstellen. Als richtingaanwijzers om de diepere intenties voor zijn of haar leven te leven. Als signalen om voluit te doen waarvoor hij of zij geboren is. Als instrument om te leven in volle waarheid.

Als pionier en brenger van dat nieuwe bewustzijn vind ik het soms nog een uitdaging als mensen bij het horen van mijn woorden in de weerstand schieten. Als ze oordelen en negativiteit op mij afvuren. Wat ik dan op dat moment in elk geval zo ervaar. Voor mij een mooie uitnodiging om te zien dat zij enkel in angst zijn. En tevens om te zien dat ik enkel geraakt kan worden als ikzelf nog in angst ben. Als ik zelf niet bewust ben. Dus een prachtige uitnodiging om zelf weer dieper te zakken in wie ik wezenlijk ben.

Als ik écht voluit wezenlijk mezelf ben, zal negativiteit mijn aandacht niet meer trekken. Geen issue meer zijn.

Plotseling moet ik zo lachen. Ik zit op de bank in de tuin. De diepe waarheid van woorden uit nota bene mijn eigen blog van vanmorgen plopt binnen. Tot in de puntjes van mijn tenen zelfs. Het is zo waar als we zeggen dat we anderen dat onderwijzen wat we zelf bezig zijn te leren. Net zo lang tot het kwartje echt valt. Daarom tot nu zo vaak dit thema in mijn geschreven woorden.

Zo schreef ik vanmorgen dat pijn een prachtig signaal van zelfverloochening is. Dat pijn je laat voelen dat je je verzet tegen jouw natuurlijk zijn. Tegen jouw natuurlijke wijsheid en flow. Jezelf niet wezenlijk erkennende overtuigingen doen dus pijn. Of anders gezegd identificatie met een beeld van jezelf dat je in wezen niet bent doet pijn.

Identificatie met een beeld van jezelf dat je in wezen niet bent. Ik moet zo lachen. Dat is precies wat ik doe als ik pijn voel wanneer ik ervaar dat anderen mij omlaag willen halen. Als ze mij in mijn beleving veroordelen en beschuldigen van dingen die ik niet ben.

Op het moment dat ik mij identificeer met Isabelle die gekwetst kan worden, en die dan blijkbaar ook nog gelooft wat zij zeggen, dan voel ik pijn. Maar ik ben helemaal geen persoonlijkheid die gekwetst kan worden. En ik ben dat negatieve niet. Ik moet echt lachen. Ik ben het neutrale bewustzijn dat zich hier projecteert. En dat geweldige unieke bewustzijn komt hier zijn ding doen. Moeiteloos en als vanzelf. Als mens. En als ik me daartegen verzet dan voel ik pijn. Dát is wat emoties zeggen.

Ik besef plotseling, tot in de puntjes van mijn tenen dus, dat al die verhalen van de pijn niet belangrijk meer zijn. Echt niet. Want de verhalen behoren bij een persoonlijkheid die ik in wezen niet ben. Dat betekent niet dat ik wegloop voor pijn. Maar dat zodra ik me identificeer met wat ik werkelijk ben, de pijn als vanzelf oplost en plaatsmaakt voor ruimte. Voor natuurlijk zijn – Dan ervaar ik Joy.

Vele jaren heb ik bij het Openbaar Ministerie en de Rechtbank als strafrechtjurist gewerkt. Ik hield me bezig met het strafrechtelijk vervolgen en berechten van daders. De daders waren de bad guys en moesten worden gestraft voor hun vergrijpen. De slachtoffers kregen onze sympathie en medelijden. Het leed dat hen was aangedaan moest worden vergolden. In de inrichting van de huidige samenleving wellicht nobel en belangrijk werk. Maar als we écht een samenleving zonder pijn, leed en agressie willen creëren, dan zullen we echt anders naar daders en slachtoffers moeten gaan kijken. We zullen anders naar onszelf moeten kijken.

We zullen ons weer moeten herinneren wie we werkelijk zijn. Dat we als wezen heel en compleet zijn. Dat we zelf in charge zijn. Dat eenieder met zijn eigen unieke energie en talenten een eigen functionele plaats in het grote geheel heeft. Dat we vanuit ons heel en compleet zijn als vanzelf samenwerken. Dat we simpelweg doen wat we moeten doen. Het is een gesloten systeem. Inclusief. Elkaar bekrachtigend. Als man en vrouw.

Dader- en slachtofferschap zijn enkel symptomen van een verstoord systeem. Een systeem waarin we vergeten zijn wie we werkelijk zijn. Waarin we denken dat ons iets kan worden aangedaan. Maar niets is minder waar. Wij zijn zelf de creators van ons systeem. Van al dat wat in ons leven en in de wereld gebeurt. Van dat wat is in onszelf en van dat wat we als gevolg daarvan te zien krijgen in de wereld om ons heen.

We spelen als man en vrouw het spel van verkrachting als verlengde van onze eigen innerlijke disbalans. Als symptoom van het feit dat onze eigen mannelijke en vrouwelijke energie met elkaar in strijd zijn. Het inwendige verkrachten, verloochenen van wie we wezenlijk zijn. Ik herken het zelf zo goed. Ik zie de verstoorde man-vrouw relaties die ik in dit leven heb ervaren. En ook de vele andere levens, waarin ik de ene keer opereerde als de agressor, de verkrachter en de andere keer zelf slachtoffer was.

Vele levens en ervaringen in disbalans heb ik geleefd. Heb ik geleden. Was ik onwetend. Toch ben ik nu weer wakker. Heb ik mij herinnerd. Weet ik weer dat ik in wezen geen slachtoffer was. Ik herinner mij dat ik enkel wilde evolueren. Ontdekken. Nieuwe facetten van mezelf. En dat ik daarvoor vele levens heb geleefd, vele spelen heb gespeeld. Samen met jou. De ene keer de ene rol, de andere keer de andere. De ene keer als man. De andere keer als vrouw.

Vele eeuwen spelen we nu op aarde het spel van de zelfverloochening. Het spel waarin we de duisternis in zijn gestapt. Als man en vrouw. Beiden bewust onbewust. Elkaar en onszelf vele malen verkracht tot op het diepst van het bot. Wat mij betreft is het nu tijd voor een nieuw spel. Een spel waarin we de man-vrouw balans in onszelf weer in ere herstellen. En verkrachtingen dientengevolge niet meer hoeven plaats te vinden. Een spel, een wereld waarin rechtbanken, advocaten en therapeuten slechts een herinnering aan een grijs verleden zijn.

Voor mij zie ik een nieuw, maagdelijk leeg, lichtveld. We worden uitgenodigd. Om als man en vrouw nu een nieuw spel te spelen.

Mijn bewustzijn verruimt zich meer en meer. De wereld in en om mij heen wordt steeds lichter. Steeds meer zwaarte verdwijnt er uit mijn leven, omdat ik me steeds minder identificeer met wat ik niet wezenlijk ben – een gekwetst iemand met pijn en verdriet. Toch begon ik ook stagnatie te voelen.

In het licht van mijn Hoger Zelf kreeg ik het heldere inzicht aangereikt. ‘Breng het licht en het duister in jezelf in balans. Er is geen licht zonder duister. Er is geen duister zonder licht. De kosmische baarmoeder waar alles uit ontspringt is ook zwart. Pikzwart. Zij omvat het ongeziene. Wat nog geen vorm, contrast heeft. Zij is het duister. Zij is het alles. En tegelijk zo koesterend’.

Plotseling zag ik dat ik een oordeel had op duister. Op onbewustzijn. Mensen die in onbewustzijn wilden blijven hangen, zaten inderdaad doorgaans nogal in mijn allergie. Ik streefde altijd naar identificatie met mijn licht. Naar het in het licht brengen van het duister. Mijn duister moest worden ontmanteld, geheeld en geïntegreerd.

Op zich kon ik ook duidelijk voelen dat dát onze natuurlijke tendens is op dit moment. De mensheid herinnert zich haar potentieel weer. Dat ze heel en compleet is. Dat het duister slechts ongekend licht is. We worden in ons ervaren dus steeds (ver)lichter. Waarneembaar tegen het duister. Maar de stagnatie zat m in mijn veroordeling van het duister.

Ik presenteerde mezelf altijd als zacht, liefdevol en meegaand. Maar ik kan ook enorm grillig en scherp zijn. Ik kan in mijn helderheid het zwaard tot op het scherpst van de snede hanteren en filleren. Deze kant probeerde ik tot nu toe altijd weg te moffelen. Mensen vonden altijd zo mooi aan mij dat ik zo open, onbevangen en zonder oordeel ben. Maar ik ben ook enorm oordelend, vurig en krachtig. Ik zag mezelf ook wel eens in andere levens waarin ik de dictator, de tiran was en dat ik intens genoot. Ik speelde die rol, omdat ik er super goed in was. Ik voelde er mijn kracht.

We zijn hier op aarde omdat zij contrast kent. We kunnen onze talenten, onze kracht en wie wij werkelijk zijn in allerlei vormen, varianten en schakeringen ervaren. En mijn grilligheid, scherpte en vuur behoren ook tot mijn talent – mijn potentieel. En dát wil echt vrijkomen. Als stralend essentietalent. Onze natuurlijke kracht en talenten uiten zich alleen maar op een pijnlijke, verwrongen wijze, wanneer wij haar veroordelen en wegduwen. Verloochenen. Haar potentieel niet zien.

Dus nu de vraag aan mezelf. Durf ik het universum op zijn grondvesten te laten schudden als ik ongeremd expressie geef aan mijn scherpte, mijn oordelen en mijn vuur?

Als mijn perceptie over mezelf of een situatie in strijd is met de waarheid van mijn ware zelf, dan ervaar ik negatieve emoties en loop ik leeg; als de ogen van mijn ware zelf geopend zijn, is er innerlijk vrede en voel ik mijn levensenergie en -vreugde stromen.

Mijn dagelijks leven blijft mij oefensituaties geven. Zo ging onlangs een langgekoesterde droom van mij in vervulling. Ik verhuisde eindelijk naar Zandvoort aan zee. Fijne eigen woonruimte met een heerlijk zonnig balkon en heerlijk elke dag de zee en de duinen letterlijk binnen handbereik. Zo blij en energiek als een klein kind. 

Maar een paar dagen geleden kreeg ik te horen dat er de komende maanden renovatiewerkzaamheden (aan het beton van alle balkons) aan het flatgebouw zullen plaatsvinden. De komende maanden dus intens geluidsoverlast en eigenlijk geen gebruik van de balkons. Wat een domper. Maar nog meer een mooie uitdagende oefening.

Ik wist dat ik letterlijk alles in mijn leven zelf creëer. Zo ook deze situatie. Ik kon nu toetsen of ik ongeacht wat dan ook werkelijk vanuit mijn ware vreugdevolle zelf leef, zoals mijn diepste zieleverlangen is, of dat ik dat soms toch nog vergeet. Dat laatste blijkt het geval. Haha.

Op een bepaald moment ervoer ik over de situatie paniek en stress. Ik werd me ervan bewust dat mijn bewustzijn vernauwd was, dat ik in mijn hoofd zat. Ik kon de diepe vreugde en gelukzaligheid van mijn ware zelf niet voelen. Ik dacht namelijk: “Dat heb/creëer ik weer” en “waar moet ik nu heen de komende maanden overdag als ze non-stop boren”. Ik voelde mij slachtoffer en was vergeten dat ik de creator ben van alles in mijn leven.

Ik keerde bewust weer naar binnen om weer helder contact te maken met mijn ware vreugdevolle zelf. Ik ademde diep met mezelf. Het lukt me echter niet om de verbinding in één keer weer te voelen. Het ging stap voor stap. Zoals wel vaker.

Eerst kwam er spontaan de gedachte “Ik woon gelukkig niet in een oorlogsgebied, ik ben ondanks het lawaai wel veilig”. Deze gedachte gaf me al meer rust en ontspanning, maar was het nog niet helemaal. Ik ademde bewust door. Meteen daarna plopten ook de ware, voor mij werkende inzichten binnen. 

Ik kreeg namelijk (onder meer) te zien dat ik niet moe en paniekerig werd van de confronterende overlastsituatie, maar van hoe ik ermee, en vooral met mezelf, omging. Door hoe ik erover dacht. Ik werd moe omdat ik mezelf zwak dacht. Omdat ik dacht dat ik te gevoelig voor deze situaties ben, dat ik het, gelet op mijn super sensitieve gestel, allemaal niet aan kan. Zodra ik dit inzicht kreeg, voelde ik mijn levensenergie- en kracht terugkeren. Ik herinnerde me weer dat ik juist (veer)krachtig en energiek bén. Dat ik juist een krachtige strijder bén in plaats van een zwak wegkwijnend iemand. En dat ik werkelijk alles aankan wat ik om de een of andere reden creëer.

Ook zag ik plotseling dat deze situatie mij dirigeerde naar de vervulling van een andere langgekoesterde wens. Al lange tijd droom ik er namelijk van om dagelijks met mijn laptop op een heerlijke werkplek aan het strand te zijn en daar mijn gechannelde boek te schrijven. Maar ik had deze simpele stap nooit gezet, omdat ik dacht dat ik er nog niet klaar voor was. Deze woonoverlastsituatie brengt mij nu daar. En ik weet dat ik er nu klaar voor ben. Hoe prachtig is dat. Plotseling ben ik er weer. Vervuld, blij en energiek. Vol levenskracht.

Mensen hebben het vaak over positief denken. Maar dat werkt voor mij niet. Het is een valkuil. Het zogenaamde positief denken leidt bij mij juist naar in mijn hoofd zitten, naar ‘geen contact met mijn ware vreugdevolle zelf’. Omdat niet gevoeld wordt of de ‘positieve’ overtuigingen voortspruiten vanuit de natuurlijke staat van zijn. Welzijn gaat voor mij dus over afgestemd zijn. Enkel dan gaat het weer stromen. Enkel dan voel ik mijn levensvreugde en -kracht.