Oefff, dat waren pittige triggers de afgelopen dagen. Ik zag het eigenlijk al wel aankomen; het gaan samenvallen van zowel de volle maan, 10 krachtige GAP-dagen op een rij, als ook de komst van een heldere krachtige soulsister. En ik had het nodig. Ik had een krachtig, beschermend, mooi imago opgebouwd. En ik was echt niet bereid om het zomaar te laten gaan.
Ik was echt niet vrijwillig bereid om op de tweede plaats te gaan komen, om te verliezen, om te worden buitengesloten, om nietig, lelijk, jaloers, zwak, behoeftig of afhankelijk te gaan zijn. En toch wist ik dat ik in mijn diepste zieleverlangen, om als mens werkelijk in vol ornaat mezelf te gaan zijn, deze angsten niet alleen eerlijk zou moeten gaan aankijken, maar nog meer daadwerkelijk tot op de bodem had te gaan doorvoelen. En ik wist ook dat ze zouden moeten worden losgebeukt. Want ik ben niet alleen super krachtig, maar ook gelijkelijk super koppig en vasthoudend.
Op zich kwam mijn pijnlijke schaduw al veel eerder vaker aan de oppervlakte, maar mijn focus ging toch altijd weer zo snel als ik kon terug naar het leven van mijn lichtkant. Tot die opruiende storm de afgelopen dagen nieuwe intensiteit en kracht bereikte. Ik kon mij niet meer ophouden en plooien, ik kon mij niet meer verschuilen. Terwijl krachtige, mooie vrouwen samen dansten en lachten, kon ik enkel verdriet en ongezien zijn voelen. Op de momenten dat mijn lieve vriendin en partner samen inspirerende gesprekken voerden, ervoer ik jaloezie, verdriet van het niet mee kunnen doen, van ongezien zijn, enzo vele meer van die triggers. Het was pijnlijk dat ik niet de schoonheid en kracht kon zijn die ik graag had willen zijn. Dat ik niet liefdevol, open, animerend en gul kon zijn. Tegelijkertijd was het enorm bevrijdend dat ik het niet meer hoefde op te houden of verbergen. Het was fijn dat ik het mezelf toestond en het was fijn dit terug te zien in mijn partner en soulsister.
Het was eigenlijk ook heel bijzonder dat ik tijdens deze triggers toch ook helder gewaar kon zijn dat ik in de poort stond. Dat het de oude verhalen vanuit een vernauwd bewustzijn waren die mij gevangenhielden, die mijn hart gesloten hielden. Ik zag mezelf de oude mezelf afwijzende verhalen kiezen en spelen (dezelfde verhalen die zich in mijn leven in verschillende vormen steeds weer herhaalden) en ik zag tegelijkertijd dat dat niet meer was wat er nu werkelijk was. Ik werd niet door anderen buitengesloten. Ik was het zelf die nog in het oude verhaal wilde geloven, hetgeen mij afgescheiden en gesloten hield. Het koppig afsluiten van mijn eigen levensenergie maakte mezelf lelijk en verwrongen en de buitenwereld tot de boosdoener.
Zo helder ervoer ik op momenten ook dat ik altijd gezien word. Dat ik altijd geliefd ben. Dat ik altijd verbonden ben. Met die ene. Door die ene. Die ik zelf ben. Maar ik zelf heb mij over te geven, te openen. Met mij. Voor mij. En soms begin ik dan ook in mijn lichaam en verbonden met moeder aarde een glimp te ervaren van wie ik werkelijk ben.
Mijn (vermijden van) pijn is een zo duidelijk symptoom van een verwrongen zelfbeeld en zelfverloochening. Liever heb ik geen pijn, maar als die nodig is als signaal en uitnodiging om in deze aardse dimensie voluit te gaan ervaren wie ik werkelijk ben, kom dan maar op!
