Plotseling moet ik zo lachen. Ik zit op de bank in de tuin. De diepe waarheid van woorden uit nota bene mijn eigen blog van vanmorgen plopt binnen. Tot in de puntjes van mijn tenen zelfs. Het is zo waar als we zeggen dat we anderen dat onderwijzen wat we zelf bezig zijn te leren. Net zo lang tot het kwartje echt valt. Daarom tot nu zo vaak dit thema in mijn geschreven woorden.
Zo schreef ik vanmorgen dat pijn een prachtig signaal van zelfverloochening is. Dat pijn je laat voelen dat je je verzet tegen jouw natuurlijk zijn. Tegen jouw natuurlijke wijsheid en flow. Jezelf niet wezenlijk erkennende overtuigingen doen dus pijn. Of anders gezegd identificatie met een beeld van jezelf dat je in wezen niet bent doet pijn.
Identificatie met een beeld van jezelf dat je in wezen niet bent. Ik moet zo lachen. Dat is precies wat ik doe als ik pijn voel wanneer ik ervaar dat anderen mij omlaag willen halen. Als ze mij in mijn beleving veroordelen en beschuldigen van dingen die ik niet ben.
Op het moment dat ik mij identificeer met Isabelle die gekwetst kan worden, en die dan blijkbaar ook nog gelooft wat zij zeggen, dan voel ik pijn. Maar ik ben helemaal geen persoonlijkheid die gekwetst kan worden. En ik ben dat negatieve niet. Ik moet echt lachen. Ik ben het neutrale bewustzijn dat zich hier projecteert. En dat geweldige unieke bewustzijn komt hier zijn ding doen. Moeiteloos en als vanzelf. Als mens. En als ik me daartegen verzet dan voel ik pijn. Dát is wat emoties zeggen.
Ik besef plotseling, tot in de puntjes van mijn tenen dus, dat al die verhalen van de pijn niet belangrijk meer zijn. Echt niet. Want de verhalen behoren bij een persoonlijkheid die ik in wezen niet ben. Dat betekent niet dat ik wegloop voor pijn. Maar dat zodra ik me identificeer met wat ik werkelijk ben, de pijn als vanzelf oplost en plaatsmaakt voor ruimte. Voor natuurlijk zijn – Dan ervaar ik Joy.