Natuurlijk is het fijn dat er iemand voor je zorgt als je ziek bent of dat iemand op jouw kind past als je zelf onverwacht uitvalt. Bemoedigende woorden, een steuntje in de rug of een knuffel als je het moeilijk hebt. We zorgen voor elkaar. In de huidige samenleving is dat vanzelfsprekend. We maken onszelf zelfs verantwoordelijk voor elkaar. We vinden het normaal dat we onszelf opzijzetten als de ander dat nodig heeft. Want dat is nodig om te overleven. Maar willen we eigenlijk wel blijven overleven, of willen we ten diepste niets liever dan vanuit gezonde authenticiteit samen geïnspireerd leven?

Ik ontdekte dat ik allerlei drogredenen had om niet egoïstisch voor mezelf te mogen kiezen, maar er voor een ander te moeten zijn. Zinnen als ‘We horen er voor anderen te zijn’, ‘Dat zijn nu eenmaal onze sociale regels’, ‘Dat is fatsoenlijk’, ‘Het is toch je familie’, ‘Dat doe je voor vrienden’ en vooral ‘Jij zou toch ook willen dat anderen er voor jou zijn in die en die situatie’? Allemaal drogredenen om de eerlijke waarheid te omzeilen, behalve die laatste. Namelijk de angst om alleen te geraken, dat er niet voor mij wordt gezorgd als ik zelf behoeftig ben, was voor mij de ware reden waarom ik mezelf zo vaak voorbijliep om er voor een ander te kunnen zijn. 

Wat ik nu duidelijk zie is dat dat ‘nobele’ hulpverlenende gedrag doorgaans op angst gebaseerd gedrag is, als gevolg van het feit dat we de verbinding met ons authentieke zelf kwijt zijn. Van het feit dat we de in onszelf aanwezige inspirerende natuurlijke orde niet meer kunnen ervaren. Die alles voedende eenheid die we ten diepste zijn en die we vanuit ons authentieke zelf geflecteerd zien in de wereld om ons heen. Door echter naar de op angst gebaseerde drogredenen te luisteren en daarnaar te handelen, houden we de huidige onnatuurlijke orde, waarin we niet vanzelf worden gevoed en dus moeten zien te overleven, in stand. 

Die alles voedende natuurlijke orde is gecodeerd in elke cel van alles wat leeft. Heelheid, flow en blakende gezondheid zijn ons wezen. Net als het op natuurlijke wijze gezamenlijk voluit leven van ons potentieel, waarbij we onszelf, de ander en het grote geheel als vanzelf bekrachtigen. Als we ons authentieke zelf weer onvoorwaardelijk eren, herstellen we als vanzelf ook die ons allen voedende natuurlijke orde. In en om ons heen. Egoïsme, als het trouw zijn aan je authentieke zelf, is natuurlijk, gezond en wezenlijk empowerend voor al wat is.

Dit vraag van ons om de illusies van angst, afscheiding en dood, en daarop gebaseerde drogredenen te durven doorzien. Om eeuwenoude heilige huisjes en andere niet natuurlijke structuren te durven laten sterven. Wetende dat alles een en verbonden is. Dat niemand uitgesloten is.

Zo offeren vele ouders zichzelf op voor hun kinderen ‘omdat dat als goede ouder zo hoort’. Ze moeten tenminste tot het achttiende levensjaar hun kinderen opvoeden en beschermen. Dit terwijl kinderen van jongs af aan zelf al wijze natuurlijke leermeesters zijn en enkel vragen om de juiste aanwezige begeleiding om hun weg op aarde te vinden. Zeker de kinderen die nu worden geboren herinneren zich wie zij werkelijk zijn en weten dat ze hun plek hebben in de natuurlijke orde van het grote geheel. Ouders mogen hun kinderen veel en veel eerder loslaten en de natuurlijke orde haar gang laten gaan. Maar dat vraagt van ouders om te durven gaan luisteren naar de diepe wijsheid van hun authentieke zelf. Om hun uit angst geboren oververantwoordelijkheid te laten gaan. Wetende dat zij en hun kinderen in de natuurlijke orde altijd worden gevoed.

De illusie van de heersende angst voor ziekte en dood is ook een mooie. We laten een zwerver toch niet in de goot liggen. We zorgen voor onze zwakkeren in de samenleving. Dat vinden we ‘humaan’. Ziekte en dood moeten worden voorkomen. Maar de manier zoals we dat nu doorgaans doen is niet wezenlijk empowerend. We houden het onnatuurlijke systeem waarin we moeten zien te overleven juist in stand. Ziekte is doorgaans een symptoom van niet natuurlijk gedrag. Dát wil worden bijgesteld. De dood is slechts het einde van de tijdelijke leerschool of het spel op aarde. Geboorte en dood, of welke ervaring dan ook, zijn nooit toeval. We kiezen deze vanuit ons wezen zelf nauwkeurig. De zwerver in de goot kiest op een dieper niveau bewust voor die ervaring. Het overkomt hem niet, hij is geen slachtoffer. Ook iemand die ziek is doet een wezenlijk gewenste ervaring op of wordt uitgenodigd om wakker te worden. Het heldere bewustzijn van ons authentieke zelf wil weer worden aangesproken.

Ik zeg niet dat we anderen nooit moeten helpen. Maar niet helpen zou wel eens het meest empowerende kunnen zijn wat we in een situatie kunnen doen – Leven vanuit ons wijze authentieke zelf en het weer vrij laten stromen van de natuurlijke orde is het grootste geschenk dat we te bieden hebben.