Ik zit loom in de tuin in de schaduw van een boom. Ik word me er plotseling van bewust hoe vredig ik me voel. Ik kijk om me heen en zie de overvloed aan prachtige bloemen in de beetje geordende, maar vooral wilde tuin. Ik denk wauw. Dit heb ik gecreëerd. Ik voel me gelukkig. Met alles in mijn leven. In de wereld waarin ik mij bevind.

Ik voel me vredig. Er hoeft niets te veranderen. Ondanks het enorme lawaai dat ik op dit moment thuis ervaar vanwege de renovatie van de woningen. Ondanks dat ik geen contact heb met mijn familie. Ondanks dat ik niet in staat ben een normale baan bij een werkgever te doen. En ondanks de ellende in de wereld. Ondanks.

Ik noem deze topics nu. Omdat ze eerder topic waren. Voor velen nog steeds topic zijn. Maar voor mij zijn ze uitgewerkt. Neutraal geworden. Ze hebben mijn aandacht niet langer. Simpelweg omdat ze mijn issues niet meer zijn. Ik besef dat dit koud kan overkomen. Als niet menselijk. Dat ik iets zeg wat niet iedereen begrijpt. Vooral als het gaat om familie en de wereld.

Ik ben de schepper van mijn fysieke realiteit. Mijn aarde. Mijn universum. Ik schep letterlijk alles. Alles om mij heen is een vanuit mij verschijnend hologram. Een fysiek gemanifesteerde projectie. Net als mijn eigen verschijning hier en ook die van jou. Althans de versie van jou die met mij resoneert in mijn universum.

Ik creëer namelijk precies die wereld en issues die ik vanuit mijn wezen wil ervaren. Ik ben hier in mijn projectie als mens om mijn bewustzijn te verruimen, mijn vrije zelf en de creator die ik in wezen ben weer te ontdekken. Om steeds meer facetten van mezelf te ontdekken en integreren. De wereld om mij heen toont mij haar contrast, dimensies en haar ascentieproces ten opzichte van de rest van het universum. Een geprojecteerde wereld die perfect matcht met wat ik wil ervaren.

In de wereld om mij heen zie ik mezelf. Ik ervaar in contact met de buitenwereld hoe het met mezelf is gesteld. In mijn flow ontmoet ik opwinding, inspiratie en avontuur. En ik ervaar onvrede naar de buitenwereld vanuit conflict in mijzelf.

Velen begrijpen niet dat er niet gewoon maar één wereld is die we met zijn allen op dezelfde manier waarnemen. Die we met zijn allen moeten of kunnen redden door te focussen op verandering van die buitenwereld. De wereld die ik om me heen waarneem is immers mijn hologram vanuit mijn energie gemanifesteerd. En de wereld die jij om jou heen ervaart is jouw hologram. Volledig representatief voor jou. Er zijn evenveel werelden als bewustzijnsdeeltjes. Tegelijk. Hier en nu.

Enkel door mijn eigen energietrilling te veranderen verandert voor mij de wereld als hologram om mij heen. Maar niet jouw geprojecteerde wereld als jij dat niet wenst. En er is ook niet maar één versie van mij of jou. Zovele projecties tegelijk. Wij nemen beiden een andere versie van bijv. onze gezamenlijke buurvrouw waar. Voor ons allemaal ons eigen speel- en creatieveld met onze eigen situaties en acteurs.

Ieder ons eigen universum van waaruit we elkaar kunnen ontmoeten, beïnvloeden en inspireren. Als we matchen in energietrilling. Als we daar zelf van binnenuit om vragen. Als we daarvoor openstaan. Alleen dan. De zorgen van de buren of de wereld zijn dan ook niet mijn issue als ze niet met mij resoneren. Ik kan de problemen niet voor hen oplossen. Zelfs al zou ik dat willen. Het is hun leven. Hun ervaring. Hun bewustzijn. Hun creatie. Hun hologram. Dat alleen zij van binnenuit kunnen veranderen. Eventueel met behulp van een versie van mij. Als zij dat van binnenuit bepalen.

Veel issues kan ik simpelweg niet meer waarnemen in mijn fysiek gemaakte ervaringswereld. Enkel mijn wezenlijke interesses verschijnen als zichtbare opvallende situaties of mensen in mijn leven. Daar waar ik onvrede ervaar wil ik mezelf iets zeggen. Het wil worden gezien voor wat het werkelijk is en integreren in mij. Daarmee wordt de situatie neutraal of verdwijnt ze zelfs helemaal uit mijn ervaringswereld.

Onze universums komen even samen als het voor jou interessant is om deze woorden te lezen. In de wereld van vele anderen zal deze post simpelweg niet bestaan of een andere inhoud hebben.

Hoe gaaf is het dat we worden uitgenodigd om ons te openen voor een nieuwe beschaving. Voor een samenleving waarin we ons weer herinneren wie we wezenlijk zijn. Dat we worden uitgenodigd om wakker te worden en onze energietrilling te verhogen. Om weer samen te werken vanuit ons natuurlijke zijn. Vanuit ons heel en compleet zijn.

Als ik me voor mijn natuurlijke energietrilling open, komt daarmee ook in het licht wat in mij nog niet daarmee resoneert. Overtuigingen waarmee ik me klein hou. Identificaties met een beeld van mezelf dat ik in wezen niet ben. Voelbaar als schaduw, zwaarte en pijn als ik het wil vasthouden. Simpelweg weerstand, angst voor mijn natuurlijke zijn. Mijn natuurlijke zijn zonder pijn.

Het hebben van pijn lijkt zo bij het menszijn te horen. Mensen vinden het onmenselijk als iemand zich niet meer met pijn identificeert. Toch is het waar we naartoe gaan. We mogen als mens ons potentieel weer herinneren. Pijn hoorde bij de schaduw. Bij de vergetelheid van wie we werkelijk zijn.

Pijn is een prachtig signaal van zelfverloochening. Het laat je zien dat je overtuigingen hebt, iets doet of denkt dat niet resoneert met jouw waarachtig zijn. Als je je verzet tegen wat is, wat van nature wil zijn. Het ontvangen van waarheid doet nooit pijn. Bewustzijn is neutraal. De wijsheid van jouw ziel toont zich aan jou in vreugde. Als je haar erkent en leeft, voel je je goed. Heel goed. Je hart is open. Zodra je haar negeert doet dat pijn.

De mens in haar volle potentieel identificeert zich niet meer met pijn. Ze gebruikt pijn als instrument om het contact met zichzelf en haar potentieel te herstellen. Als richtingaanwijzers om de diepere intenties voor zijn of haar leven te leven. Als signalen om voluit te doen waarvoor hij of zij geboren is. Als instrument om te leven in volle waarheid.

Als pionier en brenger van dat nieuwe bewustzijn vind ik het soms nog een uitdaging als mensen bij het horen van mijn woorden in de weerstand schieten. Als ze oordelen en negativiteit op mij afvuren. Wat ik dan op dat moment in elk geval zo ervaar. Voor mij een mooie uitnodiging om te zien dat zij enkel in angst zijn. En tevens om te zien dat ik enkel geraakt kan worden als ikzelf nog in angst ben. Als ik zelf niet bewust ben. Dus een prachtige uitnodiging om zelf weer dieper te zakken in wie ik wezenlijk ben.

Als ik écht voluit wezenlijk mezelf ben, zal negativiteit mijn aandacht niet meer trekken. Geen issue meer zijn.

Plotseling moet ik zo lachen. Ik zit op de bank in de tuin. De diepe waarheid van woorden uit nota bene mijn eigen blog van vanmorgen plopt binnen. Tot in de puntjes van mijn tenen zelfs. Het is zo waar als we zeggen dat we anderen dat onderwijzen wat we zelf bezig zijn te leren. Net zo lang tot het kwartje echt valt. Daarom tot nu zo vaak dit thema in mijn geschreven woorden.

Zo schreef ik vanmorgen dat pijn een prachtig signaal van zelfverloochening is. Dat pijn je laat voelen dat je je verzet tegen jouw natuurlijk zijn. Tegen jouw natuurlijke wijsheid en flow. Jezelf niet wezenlijk erkennende overtuigingen doen dus pijn. Of anders gezegd identificatie met een beeld van jezelf dat je in wezen niet bent doet pijn.

Identificatie met een beeld van jezelf dat je in wezen niet bent. Ik moet zo lachen. Dat is precies wat ik doe als ik pijn voel wanneer ik ervaar dat anderen mij omlaag willen halen. Als ze mij in mijn beleving veroordelen en beschuldigen van dingen die ik niet ben.

Op het moment dat ik mij identificeer met Isabelle die gekwetst kan worden, en die dan blijkbaar ook nog gelooft wat zij zeggen, dan voel ik pijn. Maar ik ben helemaal geen persoonlijkheid die gekwetst kan worden. En ik ben dat negatieve niet. Ik moet echt lachen. Ik ben het neutrale bewustzijn dat zich hier projecteert. En dat geweldige unieke bewustzijn komt hier zijn ding doen. Moeiteloos en als vanzelf. Als mens. En als ik me daartegen verzet dan voel ik pijn. Dát is wat emoties zeggen.

Ik besef plotseling, tot in de puntjes van mijn tenen dus, dat al die verhalen van de pijn niet belangrijk meer zijn. Echt niet. Want de verhalen behoren bij een persoonlijkheid die ik in wezen niet ben. Dat betekent niet dat ik wegloop voor pijn. Maar dat zodra ik me identificeer met wat ik werkelijk ben, de pijn als vanzelf oplost en plaatsmaakt voor ruimte. Voor natuurlijk zijn – Dan ervaar ik Joy.

Vele jaren heb ik bij het Openbaar Ministerie en de Rechtbank als strafrechtjurist gewerkt. Ik hield me bezig met het strafrechtelijk vervolgen en berechten van daders. De daders waren de bad guys en moesten worden gestraft voor hun vergrijpen. De slachtoffers kregen onze sympathie en medelijden. Het leed dat hen was aangedaan moest worden vergolden. In de inrichting van de huidige samenleving wellicht nobel en belangrijk werk. Maar als we écht een samenleving zonder pijn, leed en agressie willen creëren, dan zullen we echt anders naar daders en slachtoffers moeten gaan kijken. We zullen anders naar onszelf moeten kijken.

We zullen ons weer moeten herinneren wie we werkelijk zijn. Dat we als wezen heel en compleet zijn. Dat we zelf in charge zijn. Dat eenieder met zijn eigen unieke energie en talenten een eigen functionele plaats in het grote geheel heeft. Dat we vanuit ons heel en compleet zijn als vanzelf samenwerken. Dat we simpelweg doen wat we moeten doen. Het is een gesloten systeem. Inclusief. Elkaar bekrachtigend. Als man en vrouw.

Dader- en slachtofferschap zijn enkel symptomen van een verstoord systeem. Een systeem waarin we vergeten zijn wie we werkelijk zijn. Waarin we denken dat ons iets kan worden aangedaan. Maar niets is minder waar. Wij zijn zelf de creators van ons systeem. Van al dat wat in ons leven en in de wereld gebeurt. Van dat wat is in onszelf en van dat wat we als gevolg daarvan te zien krijgen in de wereld om ons heen.

We spelen als man en vrouw het spel van verkrachting als verlengde van onze eigen innerlijke disbalans. Als symptoom van het feit dat onze eigen mannelijke en vrouwelijke energie met elkaar in strijd zijn. Het inwendige verkrachten, verloochenen van wie we wezenlijk zijn. Ik herken het zelf zo goed. Ik zie de verstoorde man-vrouw relaties die ik in dit leven heb ervaren. En ook de vele andere levens, waarin ik de ene keer opereerde als de agressor, de verkrachter en de andere keer zelf slachtoffer was.

Vele levens en ervaringen in disbalans heb ik geleefd. Heb ik geleden. Was ik onwetend. Toch ben ik nu weer wakker. Heb ik mij herinnerd. Weet ik weer dat ik in wezen geen slachtoffer was. Ik herinner mij dat ik enkel wilde evolueren. Ontdekken. Nieuwe facetten van mezelf. En dat ik daarvoor vele levens heb geleefd, vele spelen heb gespeeld. Samen met jou. De ene keer de ene rol, de andere keer de andere. De ene keer als man. De andere keer als vrouw.

Vele eeuwen spelen we nu op aarde het spel van de zelfverloochening. Het spel waarin we de duisternis in zijn gestapt. Als man en vrouw. Beiden bewust onbewust. Elkaar en onszelf vele malen verkracht tot op het diepst van het bot. Wat mij betreft is het nu tijd voor een nieuw spel. Een spel waarin we de man-vrouw balans in onszelf weer in ere herstellen. En verkrachtingen dientengevolge niet meer hoeven plaats te vinden. Een spel, een wereld waarin rechtbanken, advocaten en therapeuten slechts een herinnering aan een grijs verleden zijn.

Voor mij zie ik een nieuw, maagdelijk leeg, lichtveld. We worden uitgenodigd. Om als man en vrouw nu een nieuw spel te spelen.