Vele jaren heb ik bij het Openbaar Ministerie en de Rechtbank als strafrechtjurist gewerkt. Ik hield me bezig met het strafrechtelijk vervolgen en berechten van daders. De daders waren de bad guys en moesten worden gestraft voor hun vergrijpen. De slachtoffers kregen onze sympathie en medelijden. Het leed dat hen was aangedaan moest worden vergolden. In de inrichting van de huidige samenleving wellicht nobel en belangrijk werk. Maar als we écht een samenleving zonder pijn, leed en agressie willen creëren, dan zullen we echt anders naar daders en slachtoffers moeten gaan kijken. We zullen anders naar onszelf moeten kijken.
We zullen ons weer moeten herinneren wie we werkelijk zijn. Dat we als wezen heel en compleet zijn. Dat we zelf in charge zijn. Dat eenieder met zijn eigen unieke energie en talenten een eigen functionele plaats in het grote geheel heeft. Dat we vanuit ons heel en compleet zijn als vanzelf samenwerken. Dat we simpelweg doen wat we moeten doen. Het is een gesloten systeem. Inclusief. Elkaar bekrachtigend. Als man en vrouw.
Dader- en slachtofferschap zijn enkel symptomen van een verstoord systeem. Een systeem waarin we vergeten zijn wie we werkelijk zijn. Waarin we denken dat ons iets kan worden aangedaan. Maar niets is minder waar. Wij zijn zelf de creators van ons systeem. Van al dat wat in ons leven en in de wereld gebeurt. Van dat wat is in onszelf en van dat wat we als gevolg daarvan te zien krijgen in de wereld om ons heen.
We spelen als man en vrouw het spel van verkrachting als verlengde van onze eigen innerlijke disbalans. Als symptoom van het feit dat onze eigen mannelijke en vrouwelijke energie met elkaar in strijd zijn. Het inwendige verkrachten, verloochenen van wie we wezenlijk zijn. Ik herken het zelf zo goed. Ik zie de verstoorde man-vrouw relaties die ik in dit leven heb ervaren. En ook de vele andere levens, waarin ik de ene keer opereerde als de agressor, de verkrachter en de andere keer zelf slachtoffer was.
Vele levens en ervaringen in disbalans heb ik geleefd. Heb ik geleden. Was ik onwetend. Toch ben ik nu weer wakker. Heb ik mij herinnerd. Weet ik weer dat ik in wezen geen slachtoffer was. Ik herinner mij dat ik enkel wilde evolueren. Ontdekken. Nieuwe facetten van mezelf. En dat ik daarvoor vele levens heb geleefd, vele spelen heb gespeeld. Samen met jou. De ene keer de ene rol, de andere keer de andere. De ene keer als man. De andere keer als vrouw.
Vele eeuwen spelen we nu op aarde het spel van de zelfverloochening. Het spel waarin we de duisternis in zijn gestapt. Als man en vrouw. Beiden bewust onbewust. Elkaar en onszelf vele malen verkracht tot op het diepst van het bot. Wat mij betreft is het nu tijd voor een nieuw spel. Een spel waarin we de man-vrouw balans in onszelf weer in ere herstellen. En verkrachtingen dientengevolge niet meer hoeven plaats te vinden. Een spel, een wereld waarin rechtbanken, advocaten en therapeuten slechts een herinnering aan een grijs verleden zijn.
Voor mij zie ik een nieuw, maagdelijk leeg, lichtveld. We worden uitgenodigd. Om als man en vrouw nu een nieuw spel te spelen.