Onze natuurlijke eenheid en harmonie zitten ingebakken in ons wezen. We hebben helemaal geen externe (ego’s van) leiders nodig die voor ons beslissen, omdat we dat zogenaamd zelf niet zouden kunnen. Onnatuurlijk, op macht gebaseerd leiderschap brengt enkel ontwrichting, verdeeldheid en uiteenscheuring. 

Het is wat mij betreft de hoogste tijd dat we ons weer openen voor de wijsheid en heelheid in onszelf, wij zijn namelijk onze eigen geboren leiders. Vanuit onze eigen natuurlijke autoriteit leven wij in harmonie samen onze unieke passies en talenten en creëren wij als vanzelf een gezond nieuw samenleven.

Onnatuurlijke macht houdt op te bestaan, wanneer wij stoppen de macht aan hen te geven, wanneer wij onszelf weer eren.

Spring, spring, ‘herinner je’ wil ik roepen. We zijn juist nu op aarde met een reden geïncarneerd. We willen juist nu dit alles meemaken, deze uitdagende tijd met alles erop en eraan. We willen helemaal niet terug naar het oude. De mensheid wordt uitgenodigd om naar een hoger bewustzijnsniveau te transformeren. We kunnen ons openen en erin meegaan, ons herinneren en het nieuwe actief mee vormgeven, of we kunnen ons ertegen verzetten, wat angst en rare fratsen in het nauw veroorzaakt.

Nu is de tijd om onszelf niet langer te laten onderdrukken of misleiden. Het is tijd om ons het vrije wezen dat we zijn te herinneren. Het is tijd om onze natuurlijke autonomie en wijsheid weer te herinneren. Het is tijd om onze authentieke expressie alle ruimte te geven. Onze bezielde gaven willen nu worden ingezet. Laten we onze heldere ogen openen en onze waarheid ferm spreken. Laten we integere daden stellen – want daarvoor zijn we nu hier!

Levendigheid is onze natuurlijke staat van zijn en opwindend is het leven dat wij aangaan. Alleen soms vergeten we te ademen en dan is angst onze Wake Up Call.

Ik merk dat het regelmatig wat irritatie bij me oproept, als mensen zo van het flirten, grappen en grollen zijn. Soms omdat het nep voelt. Soms omdat ik voel dat het andere dat er ook is wordt weggestopt. En soms omdat ik er simpelweg zelf op dat moment niet bij kan. Terwijl ik dat dan zo graag wél wil.

Vooral dat laatste als ik eerlijk ben. Onlangs voelde ik op zo’n moment diep verdriet. Verdriet dat er op dat moment van mezelf niet mocht zijn. Ik wilde immers graag mee lachen. Ik wilde me in mijn blokkade niet laten kennen. Ik wilde niet de kwetsbare, mindere zijn. Ik wilde in controle zijn en er als een krachtig leuk persoon bij horen. Ook grappen en grollen enzo, wat natuurlijk niet lukte.

Later toen ik alleen was deed ik wat ik nog steeds geregeld neig te vergeten. In plaats van het mentale wegpraten of op zoek gaan naar het waarom, nodigde ik het verdriet als emotie uit. Ik nodigde het uit om alle ruimte in te nemen. Oude verhalen van mijn ruimte niet kunnen innemen, mezelf moeten wegcijferen, minderwaardig zijn en niet gezien worden kwamen langs. Maar vooral merkte ik verrassend genoeg ook dat ik vreugde ervoer. 

Toen ik het verdriet liet stromen, toen ik het vasthouden ervan losliet, ervoer ik schoonheid. Namelijk in het ervaren van openheid, tederheid en koestering. In het toestaan van gevoeligheid en liefde. Ik voelde de heerlijke beweging van flow. Ik voelde verbinding. Ik voelde mij. Ik probeerde dit heerlijke gevoel nog uit te melken. Ik probeerde het verdriet weer te pakken en groter te maken. Maar helaas, het was verdwenen. Maar ik was er weer. Ik genoot.

Eigenlijk wil ik op die eerdergenoemde, voor anderen vrolijke momenten simpelweg uitroepen dat ik me rot, niet blij en niet verbonden voel. Maar ergens denk ik dat er dient te worden gelachen en dat verdriet een stoorzender is, die dient te worden weggestopt. Want vreugde is onze natuurlijke staat en verdriet dient te worden geheeld. Zegt mijn niet verbonden hoofd.

Eindelijk word ik wakker uit deze mezelf blokkerende illusie. Vreugde is niet hoger, beter of waarachtiger dan verdriet. Verdriet is menselijk. Het is een signaal dat we onszelf vergeten gewaar te zijn. Dat we vergeten te (door)ademen en (door)voelen. En ook dat we vergeten te doorzien. Het is een signaal dat we onszelf verloochenen met verhalen waarin we onszelf wegcijferen en ontkrachten. Verdriet is openend en verbindend. Het is prachtig. En voor mij nu ook waarachtig. 

Als ik je ontmoet, hoef ik niet al je verhalen te horen om te weten wie je bent – want ik voel je.

Als je wilt weten wie ik ben, stop dan met praten en vragen stellen – wees dan stil en luister.

Grond, haal adem, wees je gewaar van jezelf hier en nu – dan ontmoet je – jou en mij.

Wees even stil alsjeblieft.