Mijn bewustzijn verruimt zich meer en meer. De wereld in en om mij heen wordt steeds lichter. Steeds meer zwaarte verdwijnt er uit mijn leven, omdat ik me steeds minder identificeer met wat ik niet wezenlijk ben – een gekwetst iemand met pijn en verdriet. Toch begon ik ook stagnatie te voelen.

In het licht van mijn Hoger Zelf kreeg ik het heldere inzicht aangereikt. ‘Breng het licht en het duister in jezelf in balans. Er is geen licht zonder duister. Er is geen duister zonder licht. De kosmische baarmoeder waar alles uit ontspringt is ook zwart. Pikzwart. Zij omvat het ongeziene. Wat nog geen vorm, contrast heeft. Zij is het duister. Zij is het alles. En tegelijk zo koesterend’.

Plotseling zag ik dat ik een oordeel had op duister. Op onbewustzijn. Mensen die in onbewustzijn wilden blijven hangen, zaten inderdaad doorgaans nogal in mijn allergie. Ik streefde altijd naar identificatie met mijn licht. Naar het in het licht brengen van het duister. Mijn duister moest worden ontmanteld, geheeld en geïntegreerd.

Op zich kon ik ook duidelijk voelen dat dát onze natuurlijke tendens is op dit moment. De mensheid herinnert zich haar potentieel weer. Dat ze heel en compleet is. Dat het duister slechts ongekend licht is. We worden in ons ervaren dus steeds (ver)lichter. Waarneembaar tegen het duister. Maar de stagnatie zat m in mijn veroordeling van het duister.

Ik presenteerde mezelf altijd als zacht, liefdevol en meegaand. Maar ik kan ook enorm grillig en scherp zijn. Ik kan in mijn helderheid het zwaard tot op het scherpst van de snede hanteren en filleren. Deze kant probeerde ik tot nu toe altijd weg te moffelen. Mensen vonden altijd zo mooi aan mij dat ik zo open, onbevangen en zonder oordeel ben. Maar ik ben ook enorm oordelend, vurig en krachtig. Ik zag mezelf ook wel eens in andere levens waarin ik de dictator, de tiran was en dat ik intens genoot. Ik speelde die rol, omdat ik er super goed in was. Ik voelde er mijn kracht.

We zijn hier op aarde omdat zij contrast kent. We kunnen onze talenten, onze kracht en wie wij werkelijk zijn in allerlei vormen, varianten en schakeringen ervaren. En mijn grilligheid, scherpte en vuur behoren ook tot mijn talent – mijn potentieel. En dát wil echt vrijkomen. Als stralend essentietalent. Onze natuurlijke kracht en talenten uiten zich alleen maar op een pijnlijke, verwrongen wijze, wanneer wij haar veroordelen en wegduwen. Verloochenen. Haar potentieel niet zien.

Dus nu de vraag aan mezelf. Durf ik het universum op zijn grondvesten te laten schudden als ik ongeremd expressie geef aan mijn scherpte, mijn oordelen en mijn vuur?

Als mijn perceptie over mezelf of een situatie in strijd is met de waarheid van mijn ware zelf, dan ervaar ik negatieve emoties en loop ik leeg; als de ogen van mijn ware zelf geopend zijn, is er innerlijk vrede en voel ik mijn levensenergie en -vreugde stromen.

Mijn dagelijks leven blijft mij oefensituaties geven. Zo ging onlangs een langgekoesterde droom van mij in vervulling. Ik verhuisde eindelijk naar Zandvoort aan zee. Fijne eigen woonruimte met een heerlijk zonnig balkon en heerlijk elke dag de zee en de duinen letterlijk binnen handbereik. Zo blij en energiek als een klein kind. 

Maar een paar dagen geleden kreeg ik te horen dat er de komende maanden renovatiewerkzaamheden (aan het beton van alle balkons) aan het flatgebouw zullen plaatsvinden. De komende maanden dus intens geluidsoverlast en eigenlijk geen gebruik van de balkons. Wat een domper. Maar nog meer een mooie uitdagende oefening.

Ik wist dat ik letterlijk alles in mijn leven zelf creëer. Zo ook deze situatie. Ik kon nu toetsen of ik ongeacht wat dan ook werkelijk vanuit mijn ware vreugdevolle zelf leef, zoals mijn diepste zieleverlangen is, of dat ik dat soms toch nog vergeet. Dat laatste blijkt het geval. Haha.

Op een bepaald moment ervoer ik over de situatie paniek en stress. Ik werd me ervan bewust dat mijn bewustzijn vernauwd was, dat ik in mijn hoofd zat. Ik kon de diepe vreugde en gelukzaligheid van mijn ware zelf niet voelen. Ik dacht namelijk: “Dat heb/creëer ik weer” en “waar moet ik nu heen de komende maanden overdag als ze non-stop boren”. Ik voelde mij slachtoffer en was vergeten dat ik de creator ben van alles in mijn leven.

Ik keerde bewust weer naar binnen om weer helder contact te maken met mijn ware vreugdevolle zelf. Ik ademde diep met mezelf. Het lukt me echter niet om de verbinding in één keer weer te voelen. Het ging stap voor stap. Zoals wel vaker.

Eerst kwam er spontaan de gedachte “Ik woon gelukkig niet in een oorlogsgebied, ik ben ondanks het lawaai wel veilig”. Deze gedachte gaf me al meer rust en ontspanning, maar was het nog niet helemaal. Ik ademde bewust door. Meteen daarna plopten ook de ware, voor mij werkende inzichten binnen. 

Ik kreeg namelijk (onder meer) te zien dat ik niet moe en paniekerig werd van de confronterende overlastsituatie, maar van hoe ik ermee, en vooral met mezelf, omging. Door hoe ik erover dacht. Ik werd moe omdat ik mezelf zwak dacht. Omdat ik dacht dat ik te gevoelig voor deze situaties ben, dat ik het, gelet op mijn super sensitieve gestel, allemaal niet aan kan. Zodra ik dit inzicht kreeg, voelde ik mijn levensenergie- en kracht terugkeren. Ik herinnerde me weer dat ik juist (veer)krachtig en energiek bén. Dat ik juist een krachtige strijder bén in plaats van een zwak wegkwijnend iemand. En dat ik werkelijk alles aankan wat ik om de een of andere reden creëer.

Ook zag ik plotseling dat deze situatie mij dirigeerde naar de vervulling van een andere langgekoesterde wens. Al lange tijd droom ik er namelijk van om dagelijks met mijn laptop op een heerlijke werkplek aan het strand te zijn en daar mijn gechannelde boek te schrijven. Maar ik had deze simpele stap nooit gezet, omdat ik dacht dat ik er nog niet klaar voor was. Deze woonoverlastsituatie brengt mij nu daar. En ik weet dat ik er nu klaar voor ben. Hoe prachtig is dat. Plotseling ben ik er weer. Vervuld, blij en energiek. Vol levenskracht.

Mensen hebben het vaak over positief denken. Maar dat werkt voor mij niet. Het is een valkuil. Het zogenaamde positief denken leidt bij mij juist naar in mijn hoofd zitten, naar ‘geen contact met mijn ware vreugdevolle zelf’. Omdat niet gevoeld wordt of de ‘positieve’ overtuigingen voortspruiten vanuit de natuurlijke staat van zijn. Welzijn gaat voor mij dus over afgestemd zijn. Enkel dan gaat het weer stromen. Enkel dan voel ik mijn levensvreugde en -kracht.