Leugens groot of klein, ze werken bij mij niet. Ik heb het op advies van anderen veelvuldig geprobeerd; leugentjes om bestwil om iemand niet onnodig te kwetsen of sociaal wenselijke antwoorden om mensen niet in verlegenheid te brengen. Voor mij is het gekunsteld, niet natuurlijk. Ik word wiebelig en krijg er stress van. Ook dient het mijns inziens niet. Niemand niet. Nooit niet.
Ik krijg er stress van, omdat het van mij vraagt om mijn verbonden, natuurlijke staat van zijn, en het daaruit als vanzelf voortspruitende congruente gedrag, te verloochenen. Ik moet mezelf geweld aandoen en in mijn hoofd schieten om iets kunstmatigs te verzinnen. Iets groots kunstmatigs of iets kleins maakt daarin voor mij geen enkel verschil.
Oprechte eerlijkheid kwetst mijns inziens in wezen nooit. Sociaal gewenst gedrag en leugentjes om bestwil wel. Ik neem jou namelijk niet serieus als ik lieg, niet oprecht ben, en ook mezelf niet. Als ik lieg bevestig ik wat niet natuurlijk is, namelijk een gemaakt opgeblazen imago of aangeleerde zwakte. Als ik lieg en niet oprecht ben, bevestig ik angst oftewel onbewustzijn. Ik verloochen onze natuurlijke kracht.
Door eerlijk en oprecht naar jou te zijn, eer ik jou. Ik erken en bekrachtig wie jij werkelijk bent, namelijk een krachtig onschendbaar wijs wezen. Eerlijkheid is voor mij expressie in waarachtigheid. Het is integere, geweldloze communicatie, die vanuit verbonden bewustzijn soms afgestemd zuiver spreekt en soms in wijsheid zwijgt. Ze brengt aan het licht wat onzuiver is. Ze bekrachtigt de natuurlijke orde. Ze gaat voorbij aan in onbewustzijn geëerde heilige huisjes en taboes. Ze vraagt van ons om onze natuurlijke kracht, verbondenheid en wijsheid te (h)erkennen.
In zuiverheid ervaar ik mijn kracht – wie ik ben, wie wij zijn.
Namasté