Het valt me steeds vaker op dat ik aan bepaalde gebeurtenissen uit het lange of zelfs korte verleden geen herinnering meer heb. Ik had dat fenomeen altijd al wel, maar de laatste tijd valt het mij extra op. Het valt mij ook op dat mensen dat soms raar vinden, want ze zijn zo gewend om zich het verleden te herinneren en er als sociaal gebeuren anekdotes over te (blijven) vertellen.
Voor mij is het me niet meer kunnen herinneren van bepaalde gebeurtenissen uit het verleden geen mankement van mijn hoofd. Het is een symptoom van wakker worden. Nu ik mij steeds meer herinner wie ik werkelijk ben, verdwijnt daarmee steeds meer mijn identificatie met wie ik dacht te zijn. Daarmee verdwijnt ook steeds meer (de herinnering aan) het verleden van wie ik dacht te zijn. Ik kan er simpelweg niet meer bij, want ik bevind mij op een andere frequentie.
Het kunnen ophalen van dat verleden is voor mij ook niet meer boeiend. Het is oud en inspireert niet langer. Het lijkt een oude versleten grammofoonplaat. Wat mij wél inspireert is (de wereld van) het frisse nieuwe ervaren van wie ik werkelijk ben, het frisse nieuwe ontmoeten en creëren. En dat is allemaal te beleven in het volle bewustzijn, dat altijd hier en nu is. Dáár in die prachtige opening verschijnt het nieuwe. En dát heeft mijn volledige, gepassioneerde aandacht. Dát wil ik manifesteren. Dát is pas echt gaaf!
Herkenbaar?