Vanmorgen zat ik me (even lekker onbewust) te ergeren aan iemand die naar mijn smaak wel erg veel meningen en oordelen ventileert. Ik dacht eigenlijk wil ik liever niet meer afspreken met mensen die dat voortdurend doen. Het voelt voor mij namelijk niet voedend. Ik realiseerde me echter ook dat als die mij triggerende personen nog steeds in mijn leven verschijnen, dat dat dan juist iets over mijzelf zegt; dat daar voor mij nog een stuk op te pakken bewustzijn ligt.
Vaak zie ik wel de uitnodiging om nog duidelijker en vaker heldere keuzes te maken, om nog vaker te doen wat werkelijk voor mij klopt. Maar nu vielen er ook andere kwartjes: Ik zag dat ik het zelf ook nog steeds doe (!) en dat ik dat doe, omdat ik zelf nog steeds niet altijd mijn ruimte vol durf in te nemen (wat ik met mijn ergernis, oordeel en verhaal dan als verwijt lekker bij hen leg).
Daarbij gaat het in wezen om de ruimte voor wie ik werkelijk ben; ik durf vaak nog steeds niet werkelijk mezelf – bronbewustzijn – te zijn. Ik zit soms zélf nog zo in de meningen, oordelen en verhalen, dat ik geen ruimte geef aan (mijn) essentie, dat ik (mijn) bronbewustzijn niet kan horen spreken. Terwijl dát toch mijn diepste verlangen is.
Want wat geniet ik intens als (mijn) essentie spreekt – voorbij meningen, oordelen en verhalen!