Ik merk dat het regelmatig wat irritatie bij me oproept, als mensen zo van het flirten, grappen en grollen zijn. Soms omdat het nep voelt. Soms omdat ik voel dat het andere dat er ook is wordt weggestopt. En soms omdat ik er simpelweg zelf op dat moment niet bij kan. Terwijl ik dat dan zo graag wél wil.
Vooral dat laatste als ik eerlijk ben. Onlangs voelde ik op zo’n moment diep verdriet. Verdriet dat er op dat moment van mezelf niet mocht zijn. Ik wilde immers graag mee lachen. Ik wilde me in mijn blokkade niet laten kennen. Ik wilde niet de kwetsbare, mindere zijn. Ik wilde in controle zijn en er als een krachtig leuk persoon bij horen. Ook grappen en grollen enzo, wat natuurlijk niet lukte.
Later toen ik alleen was deed ik wat ik nog steeds geregeld neig te vergeten. In plaats van het mentale wegpraten of op zoek gaan naar het waarom, nodigde ik het verdriet als emotie uit. Ik nodigde het uit om alle ruimte in te nemen. Oude verhalen van mijn ruimte niet kunnen innemen, mezelf moeten wegcijferen, minderwaardig zijn en niet gezien worden kwamen langs. Maar vooral merkte ik verrassend genoeg ook dat ik vreugde ervoer.
Toen ik het verdriet liet stromen, toen ik het vasthouden ervan losliet, ervoer ik schoonheid. Namelijk in het ervaren van openheid, tederheid en koestering. In het toestaan van gevoeligheid en liefde. Ik voelde de heerlijke beweging van flow. Ik voelde verbinding. Ik voelde mij. Ik probeerde dit heerlijke gevoel nog uit te melken. Ik probeerde het verdriet weer te pakken en groter te maken. Maar helaas, het was verdwenen. Maar ik was er weer. Ik genoot.
Eigenlijk wil ik op die eerdergenoemde, voor anderen vrolijke momenten simpelweg uitroepen dat ik me rot, niet blij en niet verbonden voel. Maar ergens denk ik dat er dient te worden gelachen en dat verdriet een stoorzender is, die dient te worden weggestopt. Want vreugde is onze natuurlijke staat en verdriet dient te worden geheeld. Zegt mijn niet verbonden hoofd.
Eindelijk word ik wakker uit deze mezelf blokkerende illusie. Vreugde is niet hoger, beter of waarachtiger dan verdriet. Verdriet is menselijk. Het is een signaal dat we onszelf vergeten gewaar te zijn. Dat we vergeten te (door)ademen en (door)voelen. En ook dat we vergeten te doorzien. Het is een signaal dat we onszelf verloochenen met verhalen waarin we onszelf wegcijferen en ontkrachten. Verdriet is openend en verbindend. Het is prachtig. En voor mij nu ook waarachtig.